troosttas

Ik mis het. Ik mis de colleges, Ik mis het. Vreselijk. De verhalen. Het luisteren. De aantekeningen. Met vulpen. Ik mis ‘ons’. Dé klas. In de u-vorm. Opperste concentratie. Lokaal B.217. Klas Nemas3. Ik mis het slappe lachen. Ik mis het zo. Zelfs het lijden dat studeren heet. Ik mis het praten met MT over de aankoop en gedetailleerde beschrijving van de ‘troosttas’. Elk tentamen een tas, heeft ons innig verbonden.

Maar in januari was na tweeënhalf jaar de stof op en mochten wij zelf gaan buffelen naar het einde. Beetje masterstudent had de plannen klaar. Ook ik. Na 24 jaar noeste arbeid en trouwe dienst was daar in ene een “vrije” woensdag. Eerst een maand nietsdoen. Daarna mijn onderzoek schrijven. In juni op eindgesprek. Twee herkansingen in november. Hoogste tijd  voor modus studielight.

Ik kon weer naar de Bijenkorf. Op woensdag. Ik ging weer boeken lezen. Op woensdag. Mijn beste ideeën vielen binnen. Op woensdag. De haring werd gehaald. Op woensdag. Het joggen deed ik. Op woensdag. De zon scheen vooral uitbundig. Op woensdag. Ik denk dat de hemel eruit ziet als woensdag.

Hoeveel wil je doen. Op woensdag? Nu nadert het afscheid. Van Woensdag. Op 18 juli begint de zomervakantie. Nooit meer mijn studiewoensdag. Maar ik ben niet voor een gat te vangen. Het keurslijf dat vast contract heet, want-dat-wil-jij-toch-ook-ook-ook, knelde al langer. Het benam mij de adem. Verlangend keek ik licht gebogen door het kleine raampje in mijn lokaal naar buiten. Langs het hoge gebouw naar boven waar dan eindelijk de lucht. Het was begin maart. De automatische zonwering maakte alles zacht. En grijs. De temperatuur in mijn lokaal was altijd killer dan het felle display aangaf. De luchtverfrissing zoemde. Bijna onhoorbaar. Het rook niet meer naar school. Postkrijt.

Woon-werkverkeer was zwaar. Eenmaal heen. Moest ik ook weer terug. De reis verliep stagneerde. In mijn hoofd. Achteraan aansluiten in een lange, lange rij. Vrachtwagens en andere weggebruikers. Omsingeld. Kruipend. Door de Thomassentunnel. De N15 werd langzaam A15. De Brienenoord. De Algerabrug. Der zuchten. Elke dag opnieuw.

Ik wilde felle blauwe luchten, woeste wolken, lege wegen, harde slagregens en zinderende zonnestralen. Een nieuw uitzicht zonder loos. Geen zekerheid. En alles wat zich in mijn hoofd verzameld had aan verlangens daalde ineens neer. Ik zei het hardop: ‘Ik word klusjesman’. Wat een bevrijding. Daarmee was mijn daadkracht terug. En leven.

Daad bij het woord. Harder hollen op woensdag. Harder stilstaan in het weekend. Buiten zijn. Helpt het binnen zitten.  De eerste bijbaan in het voortgezet onderwijs was snel een feit, op naar de tweede. Het ging zoals het altijd gaat. Een estafette van werkzaamheden.

Zodra ik kies, geef ik alles. Weg. De woensdagen vlogen voorbij. Daadkracht en hollen gaan goed samen. Studie. De studie. Ging altijd voor alles. Ik miste in drie jaar tweemaal een les. Vanwege de vakantiespreiding. Na eerste aarzelende zessen haalde ik achten en zelfs een negen. Nooit geweten dat ik (zo) studeren kon.

De time-out van februari gleed voorbij. Naadloos over in mijn klusjesman. 1 april, de KvK. Freelancer. Er kwam een site. Er kwam een blog. I AM. Aan de grote tafel. In de serre aan den IJssel. Mijn plek. Vanochtend keek ik naar buiten. Ik zag hiervandaan de winter overgaan in de lente. En nu komt de zomer er al aan. Vorige week bevestigde ik de herinschrijving. Studiejaar 2014-2015. Ik heb een bijbaan dicht bij huis. Met ruimte voor klusjes.

Mijn studiemaatjes gaan op eindgesprek. En daar, zo aan die tafel, overviel mij het gevoel. Wee. Diep in mijn buik. Alsof ik in de zesde klas zat. En op woensdagmiddag moest nablijven. Om mijn werkjes af te maken. Alleen. Binnen. Achter de ruiten. In het lokaal. De rest mocht vrij. Buiten. Spelen.
Ik vertrouw maar op mijn daadkracht. Vroeg. Of laat. En die allerlaatste troosttas. Die komt er echt wel.