Gênant

Oeh, gênant!

In de VK zaterdag. Hieronder kleine selectie van mijn onderwijsgênantjes:

voor 300 ouders van nieuwe brugklasleerleerlingen op eerste ouderavond met stuk spinazieblad op hoektand hebben gesproken
uit docententoilet stappen je op een lege gang wanen en je broek nog moeten ophijsen dichtdoen
uit docententoilet stappen met je rokje achter ín de panty
bij gebrek aan wc papier een s.o-blaadje uit de tas
spuugje uit je mond zien landen op revers knappe vader het erger maken door het eraf te gaan vegen
collega gedag kussen en de bril in het gezicht kneuzen
bij gedag kussen met je haren blijven hangen in het scharniertje van de bril collega
er niet bij kunnen op je tenen tussen hals en sleutelbeen toch maar de begroetingskus laten landen
verheugd mijn nieuwe aanschaf een wit kanten negligé aan de wethouder onderwijs gemeente Albrandswaard e-mailen aanhef Lief gleuvengenootschap

Uit categorie kamertjes/kantoortjes en andere al dan niet werkgerelateerde officiële gelegenheden sociale genantjes;:

uitgekleed aan bureau arts plaatsnemen i.p.v. op behandeltafel
de gehele papieren rol achter je aansleuren bij afstappen behandeltafel huisarts
de volledig plak cake uitspugen vanwege acute slappe lach uitvaart
tijdens soll. van de zenuwen pen in decolleteetje laten vallen, ongemerkt naar beneden manoeuvreren en voor einde van ‘t gesprek bij bij je knie weer te pakken hebben ( overigens kreeg ik de baan niet)
rokje verkeerd om aanhebben bij sollicitatie rits moest voor met de zakjes
nog niet opgedroogde linnen broek zonder riem voelen afzakken tijdens presentatie
halve bitterbal in decolleté laten vallen
sliert kaas uit soufflé op je lip laten inbranden
handjes nootjes naast je mond werpen
te gulzige slok naast glas loopt wijn in straaltjes uit beide mondhoeken
iemand begroeten terwijl je gevuld ei nog aan het vermalen bent
niet weten waar je de olijvenpit moet spugen
de ijzeren beugel van je bh die je wollen truitje/jurkje doorspiest (en het terugduwen ervan)
Naast verliezen hoge hak, struikel, zwik en andere lichamelijke sociaal zichtbare ongemakken moet ik altijd huilen van het lachen als ik het volgende hoor echoën in mijn hoofd:
Op de voorlichtingsavond ouders groep 8 samen met collega SAM sprak ik -vrij hard en zo blij dat ik haar naam wist- : ‘O u bent de moeder van Stephanie, Stephanie Aars!’
Piepend van de lach kwam het bij SAM eruit: ‘ MAA ze heet Ars, A à à hahaha Ars!’
(na afloop en opruimen in auto echt a l l e s volgezeken)