Zo. Nou. Je wordt er echt mee doodgegooid de laatste weken. Je kunt geen krant openslaan of er wordt over geschreven. Op 2 binnen in de De Bestseller 60. Denk je dat je alles gehad hebt. Een fulltime baan. Een carrière en het glazen plafond. Door het met venijnige hakken zelfgehakte gat weer terug gepleurd. Geen zachte landing. Wel met beide benen op de grond. Doorstart. Een studie. Halfleeg nest dat zich in de weekenden weer vulde. De koelkast leegklauwde. Samen in rust zondagsontbijten. Na tweeën ’s middags brak het tosti-pannenkoek-gebakken eierengeweld los. Feestjes ontstonden spontaan beneden, lig je samen boven uitgeput met oordoppen meedeinend in de sponde. Geld voorschieten, zelf voortdurend tekortkomen. De hopen wasgoed. Uit huis gaan is bonuspunten: je geeft ze een ziektekostenverzekering en een wasmachine mee. Ruilhandel in mobieltjes, je verlengt je abonnement weer eens. Fietsen doorschuiven, ook zoiets. Zelf typ je op een oud en vooral langzaam tweedehandsje. En dan wordt het stiller.
Zit je opeens elke avond naar je eigen muziek te luisteren. Een fles wijn bij het avondeten soldaat te maken. Neem je een zoetje toe. De yoghurt voorbij. Of een puntje. Sterke zooi. Rol je met campertje door Zuid-Europa. Schrik je minder van de ambulancesirenes vrijdagnacht. Maak je dus een switch. Ga je een stukkie verderop werken. Want je huis staat al een tijd te koop. Sta je opeens nog langer in de file. Gaat je man die niet van zand houdt het windsurfen oppakken. Doe jij leuk mee in je string op de SUP. Ver op het water, weg van sportieve medemensjes en oudere jongeren. Je duikt nog dieper de studieboeken in. Dan besluit je uit het gareel te stappen. Word je klusjesman. En dat het je dan ook lukt. Komt de dag dat je slaagt. En dat je denkt rust te krijgen.
Je verkoopt eindelijk je huis. Sla je je samen door de hypotheekgate heen. Zit je opeens in Zeeland. Met je man die ook innig van het strand houdt. Komen de klusjes aanrollen. Knap je het huisje op. Verzamel je wat geld. Zeg maar liever schraap je wat geld. Stort je je in de oesters, schelpjes. Worden je kaplaarzen je favoschoenen. Ben je #zeeuwsgelukkig. Loop je ook met dat t-shirt rond (‘Boven de 40 geen letters/teksten op je shirts’, Joyce Roodnat). Ga je ze ook nog verkopen. Ben je na een dik jaar ein-de-lijk uitgeklust. Heb je de boel weer op orde. Blijkt het een schijnorde te zijn.
In je hoofd was het al een tijdje een zootje. Je legde regelmatig je telefoon in de vaatwasser. Je dacht weleens aan dementie, chronische moeheid, of zou zich er opeens een burn-out aandienen? Je bent nu vrij man, afhankelijk van werkjes als zzp’er. Je googelt je ’s nachts andere vreselijke ziektes. Vult nog eens het puntenlijstje in (verhuisd, andere banen x 4, ontslag, studie) zie je wel, je zit gewoon aan je taks. Denkt de volgende dag dat het leven weer een grote zomer is. Valt van het keldertrapje. Danst door de keuken. Glijdt een slootje in. Dan. Alles irriteert. Je buik(vet). Je plotselinge pukkels op je wang. Dingen. Je haar. Dat zou steil blijven. Dat hadden we zo afgesproken. Geen vouwen, knikken, slag. Nog meer dingen. Dingen die je plotseling onredelijk maken. Je twijfelt opeens. Hevig. Bij reclames schieten de emo’s omhoog. Raak je ontroert. Bij het minste of geringste. En je was altijd al zo snel…
Een herinnering: Youp met Ingeborg Beugel bij Pauw & Witteman. Over een documentaire Uitgebloe(i)d. Zijn muil. Zijn afgrijzen. Zijn er-niets-mee-kunnen. Dat je het hilarisch vond. Dat je onbedaarlijk en hard lacht bij het kijken naar die documentaire. Dat het je voorland ook zou kunnen zijn? Nou, jij zou de vlag uithangen als je niet meer ongesteld zou worden. Bakje tampons leegmaken. Geen nieuwe hoeven te kopen. Klaar. Ermee. Mooi geweest. Hebben we ook weer gehad.
Je denkt aan je medemeisjes. Aan zij die na het werk alles uittrekt wat ze aanheeft en in onderbroek gaat koken. Aan zij die toch wil weten of ze echt niet vroegtijdig dement is. Aan zij die denkt depressief te zijn. Aan zij die van een glas witte wijn opstijgt. Aan zij die ’s nachts denkt dat ze erin blijft, van de hartkloppingen. Aan zij die huilt bij het minste of geringste. Tussen die zij’s is ook een aantal oudgedienden. Je moeder. Zij had er weinig last van, af en toe een opvlieger. Mag geen naam hebben. Zit je dan. Warm, heet. Heter. En dan moeten de meltdowns nog komen. Zeggen ze. Wie? Ze. Zij. Die een hilarisch boek schreef. Een bestseller. Komt ze binnen op juiste moment. Staat ze in de krant. De overgang is hot. Te reutelen hoe erg het was. Hoe wijs ze is geworden. Je wilt het niet weten. Je koopt haar boek.
Je eigen ondergang is net begonnen. De tering. Je leest. Je begint bij het buikvet. De hormonen. En de rest. LINDA. beloofde er nooit over te gaan schrijven. Want niet sexy. Ik durf het thuis het woord niet meer te noemen. Als verklaring. Voor wat?
Maar…je was altijd al ongeduldig, onredelijk is ook wel een heel groot woord. Vet, snel bezweet in het gezicht, moe, geen zin om te werken. Mateloos. Emo. Je slaat het boek dicht. Misschien ben je gewoon moe, wat vergeetachtig… oh…god. Stel je voor dat je niet de overgang is. Maar… dat… je…help!
Je neemt je heilig voor om de zaken te bespreken met de menopauzekutjes. Ook als het niet kan wachten. Afgelopen pizza. Je man heeft Umberto Tozzi opgezet. Speciaal voor jou. Zelf houdt hij niet van gekweel. Een zwak moment: je duwt triomfantelijk een plaatje uit Het Boek onder zijn neus. Tricolore! Je schreeuwt het bijna. Hij kijkt je aan. Hij noemt je ‘mijn hormonenkoningin’ en proost. Je bijt hard op je lip van zoveel liefde. Je duwt je tranen woest weg en drinkt in één teug je wijnglas leeg. Want janken doe je niet. Niet nu. Dan is het hek van de dam.
Afbeelding uit: Oomen stroomt over, Francine Oomen
Buiten de lijntjes 