In de genen was afgesproken: blond en steil = loodrecht (afhangend). Krullen wenste ik. Vanaf dat ik zo ongeveer mijn veters behoorlijk kon strikken. Poppen die ik bezat hadden geen haar (baby: Rozemarijn), dik bruin haar (leek in verste verte niet op een kleuter: Ingrid) of blond weelderig prinsessenhaar (fysiek plat maar verder de puberteit ver voorbij reispopje: Stephanie). Een echte Barbie kreeg ik niet. Waarom weet niemand.
Ik was de enige eenzame echte steile in de kleuterklas. Mijn moeder vlocht toen het kon mooie strakke vlechten. Met de ijzeren punt van de kam kraste ze een scherpe scheiding van boven naar beneden in tot aan de haargrens in mijn nek. Ik knakte geduldig. Met spuug benatte ze onbedoeld het uiteinde van het lint in haar mond. Met de andere hand strikte ze stevig glanzende linten om het magere uiteinde van mijn vlechtjes. De zijde-achtige lintjes zakten over het steile af. Met het rubber van een gelig postelastiekje eronder hield het wel.
Staartjes. Staartjes met krullen. Gemaakt met zachte kinderkrulspelden. Voor het slapen de pastelkleurige wikkels in vochtig haar. Ik hield mijn hoofd stijf tegen het kussen. Zo werden de krullen vast heel mooi en sterk. De volgende ochtend. Het kappen en kammen van de nieuwe krullen. Mijn haar bovenop voegde zich al snel weer in de afhangende positie. Plat tegen de hoofdhuid. Mijn staarten hadden krullen. Niet voor lang.
Ik kreeg een pony geknipt. Met mijn moeder mee naar kapper Rene Uyl gevestigd in het Hilton. Hij knipte mijn haar kaarsrecht en op mijn blote rug. Met mijn handen hield ik angstvallig mijn witte Petit-Bateau hemdje tegen mijn niet borsten geklemd. Daar kon zijn homo-zijn niets aan veranderen. In de spiegel bespioneerde ik de zaak. Mijn moeder, een koningin, op een hoge stoel. Kletste met nat slap haar erop los. Ik was diep verlegen. Daarna de Bijenkorf in. Liepen we stilletjes te shinen met glanzend vers haar.Een keurige boblijn. Die heette toen geen bob. Steil en dun.
De thuispermanent deed zijn intrede. Op een kruk in de douche. Plastic blauwe rollers, elastiekjes, chemicaliën in een flesje. Met een plastic kapje wachten op de tijd. Na twee uur rook mijn haar naar Europoort Pernis. Bedwelmd. Uitrollen. Een soort van slappe wannabe slag. Ik kamde iets van krul. Ik hoorde erbij. Het voelde onecht.
De krultang. Föhnen. Touperen. Mijn haar voegt zich na een stief kwartiertje naar plat op hoofd. Niet steil. Plat. Ik (12) durfde de kapper op de hoek. ‘Wat heb jij mooie krullen’, het eerste wat hij zei. Ik had de deur nog in mijn hand. Omgekeerd. Heel zachtjes. Huiswaarts.
Stekeltjes. Iedereen had stekels. Tweede brugklas. Opgejut door vriendin M die ook al een BH had. Die ook al ongesteld was. Met mijn haar kon ik de puberteit zelf laten ingaan. Mijn bril borg ik op. Een kapper knipte. Kleine losse dunne plakjes van enkele centimeters. Mijn moeder kwam die avond laat thuis. ‘Vogeltje’ zei ze iets te opgewekt. Ik voelde me zo mus. We zwegen verder over mijn haar. Plat op mijn hoofd. Stukjes haar. Geen stekels Geen stekeltjes. Plakjes. Zeep. Gel. Klei. Haarlak. Niks.
Dolly-Dotshaar. Die blonde. Dat moest het worden. Ik kreeg een retourtje metro naar Zuidplein en 80 gulden. Mijn vader hielden we sowieso buiten het kleedgeldcomplot. Ik bestelde mijn permanent zonder krullen. Na ruim drie uur was de hele sessie volbracht. Onder een stellage met rode lampen. Ik bleef bleek. De spiegel. Een smal gezicht. Een onhandige schouderpartij. Op mijn hoofd een schaap. Janken deed ik thuis. Mijn broers lachten onbedaarlijk en hard. Mijn moeder lachte en redde. Ze knipte rigoureus direct een rechte bob. Scheiding opzij. De krul zat er ruim een jaar. Onderaan hingen ze. Teleurgesteld.
Besluit. Het groeide. Lang. Het groeide. Plat. Accepteerde. Gooide los. Ging los. Echt wild werd het niet. Randje. Een randje eraf. Winter is uitgroei van de zomer. Op de centimeter en recht. Knippen. Op de blote rug. Mijn moeder, H en Deez. Zij begrijpen. Elke ochtend was ik haar. Kam ik haar. Eén keer per dag haar. De deur uit met nat haar.
Vakantie haar. Gewoon wat zouter haar. Andere lucht haar. Wat ik altijd wel zou willen haar. Eenmaal over de grens stort het weer in. #zoalsisafgesprokenhaar
Buiten de lijntjes 
en toen liep ik de eerste klas havo binnen. Onwennig. Pubertijd net van start. Onzeker. Wat te doen met mijn haar? Te dik, te donker met een brede slag. Die hippe kuif zakt in want mijn haar is te zwaar. En al die kruinen die mijn haar verkeerd laten springen….zucht.
zie ik dat we Nederlands krijgen. Geen taal, Nederlands. Geen juf, een mevrouw. Een prachtige blonde prinses. Ze lijkt op rapunzel met die lange blonde manen. Haar haar is het gesprek van de dag. Wij, pubermeisjes van 12 zijn jaloers op haar prachtige blonde wulpse manen. Op een dag zijn we groot. En dan krijgen we vast ook zulk mooi haar….
Paula. Wat lief!