AIR

In oktober sloop een wiebelig, rommelend maagdarm gevoel in mij. Paniek. Niet nu, niet nu. Aankomen op school, buiten adem. Moe. Koffie. Boterham. Zucht. Een nieuwe start op een nieuwe school voor de derde keer in drie jaar. Uitputting? Vier dagen vrij, drie dagen werken, daar kon een mens toch niet moe van worden? Ik schaamde mij eigenlijk diep.

Aan het sporten geslagen. Een hele toer. Naar lucht happend op mijn matje, tussen fluorescerend volk. Waarover later meer. Joggen in de polder. Sloom. Wandelen. Slapen. Een wiebelig gevoel. Ik wilde het niet. Nooit meer.

Op de een of andere manier schoof mevrouw A I R in mijn beeldscherm voorbij. Ik klikte op de link. Ik las het en begreep. Contact. Kutterdekut, het kon niet vanmiddag, ook niet morgen of overmorgen. De afspraak werd 30 oktober.

Mijn aankomende bijbaan, het allerliefste mocht niet misgaan. Ik hoorde mijzelf hijgen, in de spiegel vethopen die niet slonken. Googlede mijzelf de pre-overgang (het bestaat) in…je moet toch wat. Er kwam geen studie uit mijn handen. De doorstart bleef op een stapel. Ik schoot niet op, niet actief, moe en opgejaagd, het warme nazomerweer hielp een handje.

Wakker met hongergevoel. Een banaan, havermoutpap. Bijna misselijk op het fietsje naar school. Rommelderommel. Zwabberbenen. De bruine desemboterhammen deden niets. Aan vakantie toe? Aftellen is vast onderdeel van mijn werkzame leven.

Ik begreep mij niet. Mijn bed niet uitkomen is al vrij lang een gegeven. Stress van woon-werk gereduceerd tot 0. Een leuke baan en een klus in het hbo in het vooruitzicht. Mijn leven zoals ik wilde dat het zou gaan open. Mijn onbegrip overheerste.

Gisteren toog ik opgewonden in sporttenue naar de afspraak. Een test in rust, metingen en een inspanningstest stonden op het programma. Ik had het volledige pakket geboekt. De naam ademcoach had ik verdrongen. Ik moet geen coach. Maar zij, naar wie ik toeging was ook onderwijs.

Een feest der herkenningsmaking met een ‘exit-vast-contract’ en ‘ anti-1ste uur ’ vrouw. De rusttest, het meten. Mijn gewicht. De inspanningstest. De getallen staan op mijn netvlies. Samen naar het beeldscherm kijken. Helder.

Als ik in rust ben, een boek lees, is mijn hartslag 100. Dat kun je vergelijken met tegen de wind in fietsen met 18 km per uur. Als ik de krant lees, fiets ik. Als ik eet, fiets ik, Als ik slaap, fiets ik. Als ik iets doe…ga ik marathons lopen. Ik verbrand geen vet. Ik verbrand louter suiker, suiker en nog eens suiker en die voorraad is na twee uur op. Rust-Relax-Active-Sport. I AM continu Active.

Aan de bak. Huiswerk. Boek lezen. Drie ademhalingsoefeningen x 10 minuten per dag. Drie x roeien/lopen/fietsen per week. Hartslagmeter om. Dit schrijven is 108 hartslagen per minuut (fietsen met tegenwind). ‘Het komt helemaal goed’ lachte ze me gedag.

En ja, ik ben graag lui, ja ik drink graag, ja ik eet graag, ja ik slaap zo heel erg graag (uit). En ja, vannacht heb ik verzaakt mijn beloofde oefening te doen, ben het boek gaan lezen. Het lek is boven. Vandaag is de eerste dag. Bedankt Belia.