Wies

 

 

 

Het andere polderpad. Ik parkeer de fiesta. De ramen blijven open, niets te halen. Ik heb trek, we eten een kip. een hele. Een korter pad, is dichter bij de kip. Langs Boer Bas. Aan het blauwe hek hangt een zak. Stil. Meisjes hangen dat zo op, met een schoolboek, geen zin om te wachten in een muf gebouw, mooi weer, op de fiets naar huis. Het boek aan het hek. Wie wil er nou een boek? Ik loop. Tot aan het einde. Warm. Mestgeur. Niet het andere pad terug, schaduw van bomen. Het pad stopt, ik ook, omdraaien. Blijft gek, abrupt. En weer terug. Tegenzon. Zoemend gevliegte. Het blauwe hek. Heel voorzichtig kijk ik in de tas. Een boek. Spannend. Ik pak het, heel voorzichtig, kan het onopgemerkt weer terug, is niet van mij. Het plastic wikkel ik voorzichtig af, ach een jasje tegen de regen:

‘Ik ben niet kwijt…Ik ben op reis, kijk maar in mijn kaft!  …mag ik met je meeliften?  

Mijn hart bonst, een vreugdesprongetje. Aan tafel met het boek. Ik aai het boek. De kaft zoals leesboekjes van vroeger, Carolientje. Elke woensdagmiddag met mijn moeder een hele stapel uit de bieb. Niet meer avondeten, gevangen in het verhaal. Nu dan. Een boek in de polder. Open. LEZEN EN LOSLATEN. Mooi. Zoek het zelf maar uit Wies. Wies gaat mee. Een vriendinnetje voor even. Een logeetje. Vanavond weet ik wie Wies is, sowieso wie ze was. Dan mag Wies weer op reis.. Dan mag Wies naar zee. Zoek het zelf maar uit Wies!